LOES voor Dieren

26-04-2013 // Ambassadeur Appie

Beste mensen,

Ik wil mij even voorstellen. Ik ben Appie de Haas en ik ben de ambassadeur van stichting LOES voor Dieren.
Hoe dat zo gekomen is ga ik nu vertellen.
Ongeveer 11 jaar geleden liep ik als jong katje op straat te zwerven. Een aardige, oude mevrouw, genaamd Joke de Haas, nam mij mee naar huis. Ik heb daar bijna 8 jaar gewoond en het beviel mij daar goed. De mevrouw was erg aardig en gaf mij lekker eten.  Er woonden nog een paar andere katten ook, maar die waren al wat ouder en een poes genaamd Ciske was vaak ziek. Die katten wilden niet mij met mij spelen, dus moest ik zelf spelletjes verzinnen. Dat was geen probleem, want daar ben ik erg goed in. Het leukste spelletje vond ik verstoppertje spelen. Die mevrouw vond het ook leuk, ze moest altijd om mij lachen. Verstoppertje spelen ging zo: Ik verstopte spullen en zij moest zoeken. Het leukste vond ze het als ik haar tanden uit het bakje water viste, waar ze 's avonds in bewaard werden, ik verstopte ze altijd in mijn mand. In de keuken vond ik leuke rode ballen, die zij tomaten noemde of eieren. Maar daar moest je wel voorzichtig mee zijn want die vielen gauw stuk, als je ze van het aanrecht gooide. Ik hielp haar ook met de was binnen halen. Op een dag had ze een grote drijfnatte lap, zij noemde het een badlaken, op het balkon gehangen. Ik heb hem door het kattenluikje mee naar binnen genomen en in mijn mandje voor de kachel gelegd, daar kon het veel beter drogen. Het was wel zwaar werk, want die lap was erg groot en nat.
Op een dag was ze erg ziek en moest ze naar het ziekenhuis en ze bleef heel lang weg. We kregen wel eten van een andere mevrouw, maar het was niet gezellig en ik hou ook niet van vreemde mensen. Op een dag kwam er ook nog een andere vrouw mee, die ook nog Joke bleek te heten.
Ze zei dat we bij haar moesten logeren, omdat onze Joke waarschijnlijk niet meer thuis zou komen. Onze Joke had haar gevraagd om voor ons te zorgen, nu zij het niet meer kon. Nou we hadden helemaal geen zin om uit ons eigen huis gehaald te worden, dus we hebben ons lekker verstopt.
Maar ze was heel slim en heeft ons allemaal op slinkse wijze  in een mand weten te lokken. Toen gingen we in de auto, en meteen door naar de dierenarts. Wat een ramp. We werden gewogen en onderzocht en ingeënt. Die dierenarts zei dat ik 11 kilo woog en dat ze nog nooit zo'n grote kat had gezien.
Bij haar thuis moesten we allemaal in een kooi om te wennen zei ze. Nou de volgende dag ben ik lekker ontsnapt en heb een prachtige verstop plek gevonden achter de kachel. Ciske vond het niet zo erg eng, maar Pleuntje ging in hongerstaking. Nou dat was wel slim van haar, want toen kreeg ze de allerlekkerste hapjes voorgezet. Na 10 dagen besloot ze dat het toch niet zo heel erg naar was en besloot ze weer te gaan eten. Ik vond het wel erg eng, maar na een week of ze bleek dat het toch wel meeviel. Nu verstop ik me alleen nog als er vreemde mensen komen. Op een dag was Ciske heel erg verdrietig, ze moest steeds miauwen, wij ook, maar wij lieten het niet merken. De volgende dag vertelde Joke dat onze oude Joke was gestorven en toen snapte ze ook waarom Ciske zo moest huilen. We wonen hier nu een paar jaar en hebben het eigenlijk wel naar ons zin. Er woont ook nog een man, maar die is niet eng. En er zijn twee honden. Een heel klein oud hondje, dat eigenlijk altijd slaapt en een witte hond, die net zo groot is als ik. Er zijn ook een stel andere katten en konijnen. Kortom het is hier wel een stuk drukker, maar ook wel gezellig en het eten is goed en dat is het belangrijkste.

Joke zegt dat wij onplaatsbaar zijn, dat betekent dat we nooit meer weg hoeven bij haar. Maar ze zegt dat het wel veel geld kost om ons te eten te geven. Ik weet niet wat geld is, maar zij zegt dat ze dat aan die aardige meneer moet geven die steeds blikjes Whiskas komt brengen.
Dus nu wil ze vragen of jullie wat geld willen geven aan Stichting LOES voor Dieren, zodat ze eten voor ons kan kopen. Die stichting is genoemd naar Loes Rijswijk,  een aardige mevrouw die vaak bij onze oude Joke en ons op visite kwam en dan wat lekkers voor ons allemaal mee nam. Ze hield heel veel van dieren en heeft heel veel dieren in nood geholpen. Helaas is ze er niet meer en daarom is er nu stichting LOES voor Dieren.
Helpen jullie mee? Dan zijn wij jullie erg dankbaar en zullen we extra miauwen! //